Akcesoria

Anemostat nawiewny (a) różni się nieco od wyciągowego (b). Obydwa umożliwiają regulację strumienia powietrza, ale w stosunkowo wąskim zakresie.

Czerpnią powietrza to najczęściej duża kratka wentylacyjna stanowiąca zakończenie przewodu zasysającego świeże powietrze.

Mocuje się ją na ścianie domu, najlepiej z dala od okien i od strony nawietrznej. Na kratce jest zwykle tak zwana skrzynka rozprężna z króćcem do podłączenia kanału wentylacyjnego. Jeśli w instalacji jest gruntowy wymiennik ciepła, instaluje się zwykle czerpnię terenową, która jest zakończeniem kanału wentylacyjnego wyprowadzonego pionowo spod powierzchni gruntu. Powinna być od góry zakryta daszkiem, a wloty powietrza powinny mieć po bokach, co najmniej 0,5 m nad ziemią, aby nie zostały zasypane przez śnieg. Czerpnią terenowa może być metalowa, z tworzywa sztucznego albo murowana, z otworami wlotowymi osłoniętymi żaluzjami lub siatką.

Wyrzutnia powietrza, czyli zakończenie przewodu, którym powietrze z rekuperatora wypływa na zewnątrz, to - podobnie jak czerpnią, duża kratka wentylacyjna zamocowana w ścianie zewnętrznej domu lub pionowa rura wyprowadzona przez dach, z wylotem zabezpieczonym przed opadami atmosferycznymi. Powietrze jest nawiewane do pomieszczeń i wyciągane z nich przez specjalne kratki wentylacyjne albo (częściej) przez okrągłe anemostaty.

Nieco inny kształt mają elementy nawiewne, a inny wywiewne i trzeba zwrócić na to uwagę przy montażu, aby strumień nawiewanego powietrza był właściwie ukierunkowany, a kratka lub anemostat nie hałasowały i nie brudziły się. Warto też zwrócić uwagę na to, że tańsze anemostaty z tworzywa sztucznego szybciej pokrywają się kurzem niż droższe metalowe. Opłaca się zastosować nieco droższe, markowe akcesoria wentylacyjne, które są zwykle lepiej dopracowane konstrukcyjnie niż ich najtańsze odpowiedniki. Instalację łatwiej jest wtedy wyregulować, szum powietrza nie jest słyszalny i wokół nawiewników nie gromadzi się brud.

W instalacji wentylacyjnej powinny się znaleźć przepustnice regulacyjne służące do wyrównania ciśnienia w poszczególnych odgałęzieniach kanałów, tak aby z każdego nawiewnika wypływał zakładany strumień powietrza i żeby z poszczególnych pomieszczeń było wyciągane tyle powietrza, ile przewidział projektant. Często dla oszczędności rezygnuje się z przepustnic i regulację przeprowadza samymi anemostatami, które również to umożliwiają, ale w wielu przypadkach taka regulacja jest niewystarczająca i instalacja nie działa prawidłowo. Mocuje się ją na ścianie domu, najlepiej z dala od okien i od strony nawietrznej. Na kratce jest zwykle tak zwana skrzynka rozprężna z króćcem do podłączenia kanału wentylacyjnego. Jeśli w instalacji jest gruntowy wymiennik ciepła, instaluje się zwykle czerpnię terenową, która jest zakończeniem kanału wentylacyjnego wyprowadzonego pionowo spod powierzchni gruntu. Powinna być od góry zakryta daszkiem, a wloty powietrza powinny mieć po bokach, co najmniej 0,5 m nad ziemią, aby nie zostały zasypane przez śnieg. Czerpnią terenowa może być metalowa, z tworzywa sztucznego albo murowana, z otworami wlotowymi osłoniętymi żaluzjami lub siatką. Wyrzutnia powietrza, czyli zakończenie przewodu, którym powietrze z rekuperatora wypływa na zewnątrz, to - podobnie jak czerpnią, duża kratka wentylacyjna zamocowana w ścianie zewnętrznej domu lub pionowa rura wyprowadzona przez dach, z wylotem zabezpieczonym przed opadami atmosferycznymi. Powietrze jest nawiewane do pomieszczeń i wyciągane z nich przez specjalne kratki wentylacyjne albo (częściej) przez okrągłe anemostaty. Nieco inny kształt mają elementy nawiewne, a inny wywiewne i trzeba zwrócić na to uwagę przy montażu, aby strumień nawiewanego powietrza był właściwie ukierunkowany, a kratka lub anemostat nie hałasowały i nie brudziły się. Warto też zwrócić uwagę na to, że tańsze anemostaty z tworzywa sztucznego szybciej pokrywają się kurzem niż droższe metalowe. Opłaca się zastosować nieco droższe, markowe akcesoria wentylacyjne, które są zwykle lepiej dopracowane konstrukcyjnie niż ich najtańsze odpowiedniki. Instalację łatwiej jest wtedy wyregulować, szum powietrza nie jest słyszalny i wokół nawiewników nie gromadzi się brud.

W instalacji wentylacyjnej powinny się znaleźć przepustnice regulacyjne służące do wyrównania ciśnienia w poszczególnych odgałęzieniach kanałów, tak aby z każdego nawiewnika wypływał zakładany strumień powietrza i żeby z poszczególnych pomieszczeń było wyciągane tyle powietrza, ile przewidział projektant. Często dla oszczędności rezygnuje się z przepustnic i regulację przeprowadza samymi anemostatami, które również to umożliwiają, ale w wielu przypadkach taka regulacja jest niewystarczająca i instalacja nie działa prawidłowo.